Yazar Rumuzu: aral7600
Eser Sıra Numarası: 27022024eser24
Sokaklardaki Yolculuğum
Sokakta yürüyoruz. Henüz çok küçüğüm. Ailem
iyi ki yanımda. Annem elimi sıkıca tutuyor. Hiç bıraksın istemiyorum çünkü
burası evimizden çok farklı. Elimi bırakırsa kaybolacağımdan eminim. Hava soğuk
ve etrafta tanımadığım bir sürü insan var. Önümdeki yolun nereye gittiği
hakkında hiçbir fikrim yok. Uçsuz bucaksız görünüşü beni korkutuyor. Etraftaki
insanlar bana baksınlar ve benimle konuşsunlar istemiyorum. Sanırım biraz
korkuyor ve utanıyorum. Etrafımı hiç tanımıyorum. Yollar, tabelalar, panolar ve
afişler tanıdık geliyor ama bir anlam ifade etmiyor. Bu yüzden annemin elini
asla bırakmıyorum ve kaybolmamak için o nereye giderse takip ediyorum. Burada
kurallar var. İnsanlarla mesafeli olmalıyım, yabancılarla konuşmamalıyım ve tek
başıma kararlar alıp kafama göre yollara sapmamalıyım. Şimdi oldukça dar bir ara sokaktan geçiyoruz.
Etraf oldukça kalabalıklaşıyor. İnsanların sohbetlerini duyuyorum. Kulağa çok
içten geliyor. Dinliyorum çünkü merak ediyorum. Kalabalık daha da yoğunlaşıyor ama ben sanki kendimle baş başa kalmışım gibi hissediyorum.
Geçebilmem için bana yol veriyorlar. İlerde bir bank var. Önünde ise güzel bir
manzara. Çok hoşuma gidiyor. Annemin elini bırakıyorum ve banka gidip
oturuyorum. Artık tek başımayım. Etrafıma bakıyor, insanları inceliyor ve
ortama alışmaya çalışıyorum.
Artık büyüdüm. Çevremin deyişine göre artık
liseli bir bireyim. Büyüdüğümün farkındayım ama asla tamamlanmış hissetmiyorum.
Denemek istediğim, merak ettiğim pek çok şey var. Artık keşfetme zamanı. Sokak,
benim için artık tamamen yeni bir öğrenme ortamı haline geldi. Oturduğum
banktan kalkıyorum ve yürümeye başlıyorum. Sokak eski haline hiç benzemiyor.
Zihnimde sanki bir dönüşüme uğramış gibi. Yolları hâlâ tam olarak bildiğim
söylenemez ama bilmediğim yollara sapmaktan korkmuyorum. Biliyorum ki tek başıma
yürüdüğüm yollarda hem kendim hem de çevrem hakkında yeni bilgiler öğrenip
gelişeceğim. Yürürken yanımda aileme ihtiyaç duymuyorum. Oluşturdukları
korunaklı çemberden ayrıldığım için kendimi özgürleşmiş hissediyorum. Bana
güvendiklerinin farkındayım. Onların güveni beni umutlandırıp potansiyelimin
farkına varmamı sağlıyor. Yürüyüşüme devam ediyorum. Yeni insanlarla
tanışıyorum. Bu insanlar benim arkadaşlarım ve öğretmenlerim. Gezinirken bazen
bana eşlik ediyorlar. Birbirimizi dinliyoruz, karşılıklı düşüncelerimize saygı
duyuyoruz ve evrensel konular hakkında tartışıyoruz. Kendi düşüncelerimi
geliştirmemi ve onlara tutunmamı sağladıkları gibi olaylara yeni
perspektiflerden de bakmamı sağlıyorlar. Vizyonum genişliyor ve bu doğrultuda
çevremi anlamlandırmaya başlıyorum. Tabelaları inceliyorum ve yolları
öğreniyorum. Çevremdeki bütün bu insanlar tarafından bir birey olarak
konumlandırış şeklim beni gururlandırıyor ve özgüvenimi arttırıyor. Birlikte yürüdüğümüz yollarda bazen liderlik
yapma şansı yakalıyorum. Bir iş birliği halinde etkili bir iletişim çerçevesi
içinde çalışarak yolculuğumuzu sürdürüyoruz. Sokak, hayata dair birtakım
gerçekleri yüzümüze vuruyor. Her şey o kadar net ve gerçek ki… Hayat, önceki
görünüşünden çok daha farklı bir hâl alıyor. Sokak, hayatın sergilendiği bir
sahneye dönüşüyor ve biz, yansıttığı gerçekliğe seyirci kalıyoruz. Sistemin
sömürücülüğü, sosyal adaletsizlik, eşitsizlik, yoksulluk, kentleşme sorunları
ve hayvan hakları gibi pek çok sorun. Sorgulamaya ve sorunları çözmek için fikirler
üretmeye ve analitik düşünmeye yöneliyoruz. Bolca okuyoruz, yazıyoruz ve
tartışıyoruz. Bu durum bizim düşünsel gelişimimize katkı sağlıyor ve
entelektüel birikimimizi geliştiriyor.
Bütün paylaşımlar ve öğrenimler sayesinde edindiğim kazanımlar ile bazen
kalabalıklardan ayrılarak ara sokaklara sapıyorum. Kendi içime dönüyorum. Bazen
bir şarkı mırıldanıyorum bazen de kulaklıklarımla yüksek seste bir müzik
dinliyorum. İlgi alanlarıma ve sevdiğim her şeye değer veriyorum. Sokak, bana
onlarla zaman geçirmem için olanak tanıyor. Binalar, ufak kafeler, çiçekler,
gökyüzü, ağaçlar ve hayvanlar bana ilham veriyor. Yürüdüğüm o dar sokakta en büyük
tutkularımdan biri olan sanatı keşfediyorum.
Ara sokaktan çıkıyorum, kalabalığa
yaklaşıyorum. Kendimi artık daha iyi tanıyorum. Pek çok hedefe ve kendi içimde
çözümlemeye çalıştığım fikre sahibim. Tüm bunlar beni hayata bağlıyor ve sokağa
her çıktığımda yeni gözlemler yapıp yeni tecrübeler edinmemi sağlıyor.
Kalabalık ile düşüncelerimi, hayallerimi ve hedeflerimi paylaşıyorum. Birlikte
yürümeye başlıyoruz. Beni sonu uçsuz bucaksız olan, önceki tüm yollardan daha
uzun bir yola yöneltiyorlar ve yavaşça benden uzaklaşıyorlar. Yine tek
başımayım ama arkamda beni buraya kadar taşımış, bana her zaman destek ve ilham
olmuş, yanlarında özgün kimliğimle kabul görüp varolabildiğim, kurduğumuz
iletişim ve birlikte gerçekleştirdiğimiz öğrenimler sayesinde kendime has
özelliklerle aralarından ayrışabildiğim bir kalabalık var. O kalabalığın bana
verdiği güç ile önümdeki bilinmez yoldan ilerlemeye devam ediyorum. Korkmuyorum
çünkü tecrübeliyim. Yine aynı şekilde etrafımı saran her şeyin tadını
çıkararak, yepyeni insanlarla tanışarak, yolun sonuna kadar sorgulayarak, araştırarak,
okuyarak, yazarak ve tutkularıma sarılarak ilerleyeceğim.
